Alvaro Pombo: De aangenomen zoon |
||
 |
|
|
 |
||
|
|
|
 |
||||||
Roman in de Spaanse Bibliotheek Origineel: El hijo adoptivo 140 pagina’s, gebonden Lees de eerste pagina's (PDF) Niet meer bij de boekhandel. |
 |
|||||
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
 |
||||
De aangenomen zoon is het relaas van Pancho, een schrijver wiens werk tot zijn twijfelachtige trots nog nooit is gepubliceerd. Hij leeft in afzondering samen met zijn bejaarde huishoudster Genoveva en zijn overleden moeder, ook schrijfster, die nog steeds als een schim door zijn bestaan waart. Pancho’s lethargie wordt verstoord door het verleden, een duister verleden, als hij bezoek krijgt van de man die als jongen in dienst was van zijn moeder. Op meesterlijke wijze schetst Pombo de ontgoocheling van Pancho als hij zijn greep op de gebeurtenissen verliest en hem uiteindelijk een tragisch lot beschoren blijkt. Alvaro Pombo werd in 1939 geboren in het noordspaanse Santander. Hij studeerde filosofie en woonde geruime tijd in Engeland. Momenteel geldt hij als een van de meest oorspronkelijke en eigenzinnige Spaanse auteurs, schepper van een oeuvre dat zijn weg al heeft gevonden naar vele Europese landen. Kijk op de auteurspagina van Álvaro Pombo voor de andere titels. |
||||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
Recensies |
||
|
|
|
Bespreking door Liesbeth Hendrix in Leesidee, Vlaams Bibliografisch tijdschrift, januari 1997: Het hele gebeuren speelt zich af in een afgelegen aristocratisch, tot verval gedoemd huis ergens aan de Spaanse noordkust. In dit melancholische decor woonde Pancho jarenlang in het exclusieve gezelschap van zijn moeder Charo en de betekenisloze dienstbode Genoveva in een bewust gekozen eenzaamheid. Pancho is net als zijn moeder schrijver. De relatie tussen moeder en zoon beperkte zich tot een schijnbaar doelloos gezamenlijk handelen: ze leefden samen in een streng isolement in de overtuiging dat ze een reusachtige literaire onderneming tot stand brachten. Levensdoel van moeder en zoon was schrijven, meer in de zin van zelfbeleving dan van een verlangen naar erkenning via publicatie. De fantomatische acteurs van de roman lijken a.h.w. omringd door een gevoel van nutteloosheid en onvermogen om "via eigen ledematen en op eigen kracht door te dringen in de uterus van het mysterie van [hun] leven". Het overlijden van Charo -- "door het slechter, steeds minder en minder schrijven, kreeg de dood vat op haar leven" -- doet het introspectieve in Pancho's geschriften nog toenemen. Pancho lijkt rond te waren in een spookachtige werkelijkheid, waarin de grens tussen het werkelijke en het imaginaire steeds verschuift, en waar het woord en de taal tekortschieten als werkinstrument. Zijn eenzaamheid, gekoppeld aan herinneringen vol ingehouden melancholie, wordt verstoord door de verschijning van de man die als jongen in dienst was van zijn moeder. Verwarrende echo's uit Pancho's verleden beëindigen zijn serene rust en leiden paradoxaal tot een bewustwording en terugkeer naar de tragische werkelijkheid van een heden zonder toekomst. Dit fascinerende en verontrustende boek geeft blijk van eruditie. De psychologische onderbouw van het hoofdpersonage is op een magistrale wijze uitgewerkt. De verwarring die heerst in de imaginaire, tijdoverschrijdende wereld van Pancho uit zich op tekstueel niveau in een aanhoudende verandering van vertelperspectief en vertelvorm. |
||
|
|
|